Bir gün titreyerek tuttuğum birkaç yaprağıyla o işlek caddeye açılan küçük binanın önünde durdum. Bebek rüzgar sayfaları oynatırken içimde bir fırtına koptu. O kağıtlarda yalınca kağıttan daha fazlası vardı. Bir hayalin,ya umudun,ya da bir hayatın özetiydi.Eczane açmak...Ne kadar masumca bir hayaldi öyle!
İlk başvuru benim için gerilimli bir deneyim gibi hissettirdı; her ofis sankı bir kale ve ben bu kaleleri ele geçirmek zorundaydım gibi hissettim."Bu belge eksik” veya “şurada mühür yok” gibi ifadeler sankı kalbime ok gibi saplanıyor gibiydi ama asla pes etmedim. Her reddedilme benim için daha güçlenmek anlamına geliyordu çünkü bu mücadele sadece bir bürokratik savaş değil aynı zamanda kendimle olan bir savaştı.
Geceler karanlıkta dönüşerek uykusuz yattığımda küçük bir eczaneyı hayal ediyorumdur herhalde... Reçetelerle gelen yaşlı teyzemin yüzündeki gülümseme ve hasta çocukların gözdelerindeki umut... Bu düşünceler benzerimi ayakta tutan tek şeydir aslında... Gündüzleri ise evrağı kalem ile karışık bir şekilde tutarkern geleceğime doğru adımlar atmaya devam ediyorumdur...
Sonunda beklenen haber nihayet geldi ve eczanem açılıyor olacaktı. Bu anı yaşadığımdaki his gerçekten tarifsizdi. Gözyaşlarım durmadan akarken içimde inanılmaz bir mutluluk hissi vardı. Tüm zorlukların üsteskiden geldim.
İlk günüm gerçekten unutulmayacak anılara sahiptir benim için! Ailemin ve arkadaşlarımın kutlamaları ve hastaların yüzündeki mutlu ifadeler benim için büyük bir sevinç kaynağıydı. O küçük eczanem sadece çalışma yerim değildir benim için; o benim evimdir de.
Her gün eczanemde hastalarımla sohbet ederken ve onların sorunlarına kulak verirken kendimi çok şanslı hissediyorum. Ben sade bir eczacı olmanın ötesinde bir dinleyici ve bir arkadaşım. Bu mesleği seçtiğim için hiç pişman değilim.
Duygu yükü oluşan bürokratik engeller
İşte mesleğin tutkuyla yapıldığı ve hastalara verilen önemin vurgulanması#
Semtteki eczane, bölgenin derin köklerine ve kültürel zenginliğine sahip.
Eczanelerin toplum hayatına sağladığı yararlar